کانون امام مهدی ملکان
پناه خواهىِ شیعه در دوران غیبت امام زمان(علیه السلام) چگونه است؟
شیعه، هرگز در برابر دشوارىها و مشکلات زندگى، از پاى درنمىآید و به هنگام سختىها و شداید، خود را نمىبازد و در هجوم درد و رنج، از درون نمىشکند، بلکه به صاحب امر خویش، یعنى حضرت مهدى(علیه السلام) متوسّل شده و شفاى درد و حلّ مشکلات را از آن چشمهى رحمت و معدن مهربانى و فتوّت مىجوید. چه بسا اگر انسان در موقع اضطرار و گرفتارى از امام زمانش غافل بماند و به جاى استمداد از او به دیگران – که خود محتاج لطف و نیازمند فیض وى هستند – دست نیاز دراز کند، در انجام دادن وظیفه کوتاهى و به ولى نعمت و مولاى خویش بىاعتنایى کرده باشد، و از این رو سزاوار نکوهش است.
از حضرت علىبن موسى الرضا(علیهما السلام)روایت شده است که فرمودهاند:
إذا نَزَلت بِکم شِدّه فَاستَعینوا بِنا عَلَى اللَّه وَ هُوَ قَولُ اللَّهِ: (وَ للَّهِ الأسماءُ الحُسنى فَادعوه بِها)
هرگاه سختى و دشوارى به شما رو آورد، به واسطهى ما از درگاه الهى کمک بخواهید. همین است مراد سخن خداوند که فرموده: (و براى خدا، نامهاى نیکو است پس او را به آن نامها بخوانید.).
گرچه براى استمداد از امام زمان(علیه السلام) دعاها و نمازهاى مخصوصى وارد شده و توسّلات و عریضهنگارىها و زیارتهایى نقل گردیده که هر یک نیز در تقرّب به آن حضرت و نجات از اندوه و پریشانى، تأثیر به سزایى دارد، ولى آن چه سبب عنایت خداوند و لطف مولا مىگردد، پیوند قلبى و ارتباط روحى با حضرتش است. از این رو، کمک خواستن از آن بزرگوار، منحصر به الفاظ و کیفیت مخصوص و زمان و مکان ویژه نیست، بلکه هر وقت و هر جا دل سوختهاى از ژرفاى جان و از صمیم قلب، حجّت خدا را بخواند و به حقیقت دست نیاز بهسوى وى دراز کند و دل از هرچه غیر او است، برگیرد و محتاج لطف و عنایتش گردد، قطعاً مورد توجّه آن بزرگوار قرار مىگیرد و از گرفتارى و رنج و محنت رهایى مىیابد.
www.mahdishenakht.com
