کانون امام مهدی ملکان
حیوانات در عصر ظهور
در عصر حکومت حضرت مهدی(ع)، حیوانات وحشی و چهارپایان در کمال صلح و مسالمت با یک‌دیگر به سر می‌برند؛ به همین دلیل نیز حیوانات وحشی، دیگر ترسناک نبوده و به سایرحیوانات حمله نمی‌کنند.
در روایتی بیان شده است: حیوانات وحشی، امنیت می‌یابند، تا حدی که همانند چهارپایان اهلی در راه‌های زمین به گردش در آمده و به چرا مشغول می‌شوند.(۱)
در روایتی دیگر این وضعیت بدین صورت تشریح شده است:
«نام او نام پیامبر (ص) است. به عدالت، امر کرده و خود بدان عمل می‌کند … گرگ و گوسفند در ایام او با هم به چرا می‌پردازند و ساکنان آسمان و پرنده در هوا و ماهی‌های دریا از او راضی و خشنود) هستند.(۲).
ابن‌عباس یکی از ویژگی‌های عصر ظهور را چنین بر می شمارد: «گرگ، میش، گاو، شیر، انسان و مار از جان خود ایمن باشند».(۳)
امام صادق(ع) با تشریح برکات آسمان و زمین در این دوره می‌فرمایند: «همه ی وحوش و درندگان، در امنیت کامل خواهند بود».
بنابراین، همان‌گونه که پیامبراکرم(ص) فرمودند، در حکومت جهانی حضرت مهدی(عج) مردم در رفاه و چهارپایان در آسایش خواهند بود.(۴)
در روایت دیگری از پیامبراکرم(ص) که گویای اوج حفظ حقوق محیط زیست در آن عصر است، آمده: « … نامش نام من است، موقع ظهور او، پرندگان در آشیانه‌هاشان و ماهیان در دریاها با کمال آزادی و دور از هرگونه ترس تولید نسل می‌کنند …»(۵)
در آن زمان کودکان با مارها و عقربها بازی می‌کنند و آسیبی به آن‌ها نمی‌رسد.(۶)
هم چنین حیوانات وحشی و چارپایان، در کمال صلح و مسالمت با یک‌دیگر به سر می‌برند. (۷)
در کلام قدسی آمده است: «درآن زمان، امنیت و آسایش را در روی زمین حکم فرما می‌کنم. چیزی به چیزی صدمه نمی‌زند و چیزی از چیزی نمی‌هراسد. حشرات و حیوانات به مردمان و یک‌دیگر آسیب نمی‌رسانند.»(۸)
طبق برخی روایات، حیوانات عادی هم کارهای مخرب خود را کنار می‌نهند، تا جایی که حیوانی مانند موش دیگر کیسه های غذا را پاره نمی‌کند.
امنیت در دولت کریمه تا جایی است که امیر مومنان حضرت علی(ع) می فرمایند: «قائم ما که ظهور کند … جانوران وحشی و اهلی صلح و سازش کنند تا آنجا که یک زن از عراق تا شام پیاده می رود … و هیچ حیوان وحشی به او حمله نمی کند و او نیز از آن نمی ترسد.»(۹)
پی نوشت:
- بحار الانوار، ج۵۲، ص۳۱۶.
- بحارالانوار، ج۳۶، ص۲۱۹.
- حلیه الابرار، ج۲، ص۶۲۰؛ غایه المرام، ص۶۹۷
- بحارالانوار، ج۵۲، ص۳۱۶.
- همان ، ص۳۰۴.
- مقدسی شافعی، ۱۳۹۹: ص۱۵۹
- مجلسی، ۱۴۰۴: ج۵۱، ص۹۵
- سید بن طاووس، ۱۳۸۶: ص۳۴
- محمد باقر مجلسی،بحار الانوار، ج۱۳،ص۱۸۲
